02 juni 2008

duizend uur pinokkio

het gemortel kombat van het desbetreffende zwaargewicht, vorige vrijdag, is redelijk goed ontvangen... schoon zonneschijntje, ik sprak schoon, de Neger is er door en ik ben content

dat contentzijn betreft evenwel alleen vorige vrijdag
want deze week is een week van duizend uur pinokkio!
de pinokkio-uren omvatten arty-farty (in dit geval voornamelijk farty) gedans, jazzy hedendaagse muziek* in de genre van Ik ben een dramastudent en bijgevolg luister ik alleen maar naar jazz en venetian snares

dit wil wel eens irritaties opleveren die mij doen grijpen naar Natalia-achtige verboden middelen (ja ik kan i want you back zingen en spelen aan de piano en draag daarbij het liefst een glitterbloes)

ook dat we deze week nogal weinig zeester zullen zien, te wijten aan repetities en generalen,premieres en voorstellingen, op-en afbouw, is niet bepaald geruststellend

wederom verboden middelen, aan het eind van de dag ben je weer een dag ouder en meer kun je niet zeggen van 't armenbestaan

volgens facebook ben ik een debiel met een chimpanseebrein, ik wil daar met gaarnte ja op knikken, hoewel ik nog net het onderscheid kan maken tussen duimspijkers en kornfleeks

(in ons geval: special k met chokoladekrullen, ik weet dat dat niet zo gezond is als men doet lijken, maar ik ben dan ook niet op dieet dus fokoff)

het colagehalte ligt overigens ook weer erg hoog: ik zit nu aan een gemiddelde van anderhalve liter per dag
en ja daar krijg je jicht van, maar ik compenseer dat dan ook wel met duizend uur pinokkio
verder merken we steeds meer arrogantie/zelfingenomenheid op bij een welbepaald persoon die sympathiek doet... dan hou ik toch meer van mijn eigen arrogantie: ik verbloem niets, ik ben een bitch en bijgevolg kan de persoon tegenover mij zichzelf geweldig vinden

voorts is er nog steeds -vooraleer ik ga kakken, doet me aan complexe tekst denken-
won ton
uit de
sun wa


*men zou zeggen: o hedendaags jazzy, dat is wel leuk ende zo, en o ja: ik was ook best wel een fan van de snor van pinokkio** toen ik zo eens een cd hoorde op het befaamde snorrenfeest... ik dacht: ja dat is coole muziek, maar bedenk dat wat op zo'n cd terecht komt, het product is van veel tijd, techniek, concentratie en vooral SELECTIE!!! in de duizend uur pinokkio is er echter niet veel sprake van selectie en moet de Pita urenlang naar dat geëxperimenteer en geïmproviseer luisteren, waarna haar zenuwen het weleens dreigen te begeven!!!

**Dick van der Harst

Geen opmerkingen: