Alweer wat onsamenhangend dinges

Heden leren wij onze kennissen te appreciëren
Wij hebben namelijk een nieuwe inspirationele hobby gevonden:
wij zoeken in online semipolitieke discussies de meest belachelijke marginale commenteerder, en bekijken dan het Facebookprofiel van de margi in kwestie en dan...lachen. Een bittere lach, we weten het, maar een lach en dat mag ook al wel eens

De tijden dat zulk volk ons nog kon irriteren ligt intussen alweer achter ons, simpelweg omdat wij zelden met zulk volk in contact komen. Dat zit namelijk zo: wij zijn intussen uit Dogmatown verhuisd en debiele rechtse praat horen wij dus niet meer zo vaak. Onze kennissen spuien namelijk debiele linkse praat. Of occasioneel weleens debiele praat onder een liberaal sausje. Maat dat is zeldzaam.

Het grappige is dat debiele rechtse praat van een gemiddeld Dogmaat door ons meestal nog wel begrépen wordt. Dogmatown biedt namelijk behuizing en bescherming aan mensen die het meestal niet bepaald breed hebben. En de behuizing en bescherming voor armoedigen is doorgaans niet echt van het meest ruime type. Steek duizenden mensen als sardienen in een woonblok en je krijgt gegarandeerd gezeik. Als je je buren het toilet kan horen doorspoelen en elk kuchje, elk lachje opmerkt en nooit een rustig moment meemaakt, dan wordt je gek. En wie gek is, stemt meer rechts
Wij willen dat uiteraard niet goedpraten, maar wij hebben daar wel begrip voor. In Dogmatown voelden wij ons ook vaak uit de boot gevallen en het was nooit simpel uit Dogmatown te verdwijnen. En wij snappen dat uit de boot vallen onzeker maakt en doet dromen van één oplossing voor alles. Dat is eigenlijk alles.

Maar De margi in kwestie is helemaal geen armoedzaaier. Bekijk zijn vakantiefoto's, de villa, de etentjes, de auto, de chirurgische ingrepen... ze getuigen dan misschien niet van veel klasse, maar ook niet echt van armoede. Wat is zijn excuus?

En daar kunnen wij geen begrip voor opbrengen.
De rijke NVA'er

Wat is dat met al die angst om shit kwijt te geraken?
Het is niet zo dat wij ons ergeren aan die mensen, fuck, vaak realiseren we ons niet eens dat dat volk bestaat. Wij ergeren ons aan links gewauwel, aan salonsocialisme en kunstmensen die constant van alles* gratis hebben willen. Of het niet beargumenteren van waarom dingen belangrijk zijn... Maar goed.

Wij beseffen ook wel dat dat meer te maken heeft met onze allergie aan vanzelfsprekendheden en onze panische angst voor unanimiteit.
Of dat wij vinden dat onze kennissen met hun progressief gedachtegoed en geponeerd kritisch vernuft ook wel moeten bewijzen dat ze progressief en kritisch en openminded en whatever zijn door al eens een keer af te komen met een goed argument, in plaats van met een "wettewel-allezja-daweettochiedereen"
Of dat door een "wie niet voor ons is, is tegen ons"-houding in te nemen onze linkse kennissen zich al even hard verlagen tot diegenen die zij veroordelen.

Dat is eigenlijk alles.
Maar op dagen als deze, dat wij onze nieuwe hobby - o zo heerlijk simplistisch wij-tegen-zij- uitoefenen, beseffen wij ook wel dat het deugd doet om te beseffen dat onze kennissen nog zo slecht niet zijn. Dat wij onze blessings moeten counten en niet counteren. En dat een heerlijk kwijlend margispotten en polariseren al wel eens plezierig is en dat wij -wederom- niet altijd de specialerik moeten uithangen, maar gewoon meeblaten met de rest.

Dat kan allemaal zo geen kwaad, schijnt het.

Nog veel Won Ton uit de Sun Wa

* Dat gaat over repetitieruimtes, over catering, decormateriaal of kostuums... In onze tijd in de Think Twice kwam er elke week wel een dansgroep, theatergroep of fashiondildo om gratis kleren vragen. Ook de oproepjes via Facebook die eindigen met "...liefst gratis" kunnen ons de schijt uit onze aars doen schieten.