Dus heden weten wij ons bevestigd in het gegeven dat wij ons al heel ons leven tussen twee werelden bevinden.
Wij zijn Luchtbaliaanse white trash, maar met een bachelordiploma.
Wij wonen in de Zurenborg, maar bezitten geen bakfiets
Wij zijn zowel salonsocialist als ikeacommunist
Wij zitten momenteel geplet tussen onze ergernis omtrent de wereldvreemde nonchalance van de kunstmensen en onze lethargie die ons overkomt bij de ondraaglijke banaliteit van de dreuzels.
Wij willen wel, maar het gaat niet.
Wij haten kunst. In al zijn vormen.
Wij haatten poëzie, dus schreven we er zelf. Hopende op op zijn minst één goed gedicht in het circuit.
Wij haatten theater, dus maakten we er zelf. Maar wij haatten ook acteurs. En zonder acteurs geraakt een theatermaker niet ver.
Dus speelden wij zelf
stukken over theater haten
en dat schoot al weleens in verkeerde keelgaten
En dat gezien wij theater haatten ook ons eigen stuk te haten was
en dat het onmogelijk zou zijn daar ooit toegangsgeld voor te kunnen vragen. Of subsidies aanvragen. Wat een gedoe voor iets dat men haat.
en dus zagen wij ons genoodzaakt onze zaakjes elders te regelen.
In de Litouwse maffia en bij de Capri Sun Club
waar wij
-voor een keer niet kapotgeërgerd door de arrogantie van de kunstzinnigen-
ons dood verveelden, niets hadden om met een passie te haten
en mensen die niet werken om te leven
maar werken om te shoppen
of nog erger: leven om te werken
omdat er niets interessants te doen is voor de rest
werken en shoppen
en in onze vraagtocht naar een interimjaar geconfronteerd werden met de bemerking
"vindt ge dat niet spijtig dat ge als interimmer geen anciënniteit opbouwt"
en alleen maar treurig konden worden van die vraag
en tenslotte moesten antwoorden dat onze ambitie zo triviaal niet was
En dus tot de constatatie komen dat de arrogantie van de kunstmensen ons niet eens zo vreemd is. Wij zijn zelf een kunstmens. Wij zijn zelf zo arrogant en kijken neer op wat de dreuzel blij maakt
anciënniteit voor neuks zaak
en wat was die ambitie van ons dan wel?
Dus heden zien wij een gloeiend kooltje in de zelfrelativerende krochten van de toekomst
wij zullen de zakelijke kant van het kuttheaterleven
en de schijtkunst
leren kennen
en omarmen
En op ons neer voelen kijken door die kunstzinnigen die wij met zaken bijstaan
omdat wij niet creatief genoeg zijn om kunst te maken en drie uur te laat op te dagen op afspraken
en dat kunstenaars dat wel mogen
omdat zij creatief genie zijn
en wij maar een domme boekhouder
en zo
is
de cirkel
rond
Nog veel won ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten