04 maart 2014

Was het Dolly Parton?

Dus heden zijn wij door de medewerking van een sympathiek interimkantoor aan onze allereerste jarenzestigjob* geraakt.
Wij hadden eerder altijd gedacht dat zulke jobs, mede door hedendaagse aan besparingen gelinkte robotisering- en automatiseringsprocessen niet meer bestonden, behalve dan in de hilarische fantasietjes van mensen die nog nooit in hun leven een echte poot uitgestoken hebben sinds hun afstuderen aan het RITS

Maar wat weten zij?

Edoch, blijkbaar kan het nog, zij het dan in internationale contexten, waar bazen hun personeel amper zien om ze in het oog te kunnen houden.
Versta ons niet verkeerd, patience spelen is aan ons niet besteed, noch de gazet lezen of facebooken tijdens de werkuren. Dat gaat in tegen onze principes. Wij geloven sterk in waar voor ons geld zijn. Wij zijn steeds betrokken en kennen geen 9-5-mentaliteit.

Maar die betrokkenheid werd eerder al weleens uitgebuit en leeggezogen.
Zoals De Emmer het ooit zei :"ge wordt daar behandeld als ne Capri Sun"
En De Emmer kon het weten, hij deed het zijn voorgangers gaarne na.

Carrière maken, echt carrière met titels en salarisverhogingen en ambitie en al, moét starten met een ontgroeningsproces, zoals we in onze vorige post al postten. Eerst weinig verdienen en hard werken, daarna zelfstandige worden en veel verdienen en hard werken. En dan geen belastingen of rsz willen betalen omdat men dan moet delen met al die nog niet ontgroende profiteurs die weinig verdienen en hard werken. Zoals al die zelfstandigen die ook hard werken en niet veel geld verdienen, omdat ze het niet hard genoeg wilden...

mauw: alleen wie veel geld verdient, verdiént veel geld. ... hierbij is de eerste 'verdient' bedoeld als 'krijgen in ruil voor arbeid' en de tweede als 'recht hebben op' ... een belangrijk verschil, want wie niet veel geld verdient, verdiént niet veel geld en moet dus ook niet komen profiteren van het systeem...

En aangezien dit soort aarspraat rondspookt in de tochtige hoofden van de rechtse carrièrebroeder (ze zijn trouwens ook allemaal vrijmetselaar omdat "ge dan uw professioneel netwerk uitbreidt, terwijl ge toch ook humanistische momenten beleeft")  besloten wij met dat volksoort niet meer te maken te hebben

En daarom beste kinderen, hebben wij besloten om geen carrière te maken. Wij zijn ook niet van plan ooit zelfstandige** te worden, en al zeker niet in de wereld van accountants of ander vrij beroepengespuis.

En dus dachten wij, andere mensen nemen een sabbatjaar... wij kunnen ons dat niet veroorloven financieel, dus wij nemen een interimjaar.
Interimkantoors aflopen met de uitdrukkelijke vraag voor tijdelijk werk met zo weinig mogelijk verantwoordelijkheid doet al weleens fronsen. Tegenwoordig wil iedereen blijkbaar liever geen tijdelijk werk maar vast. En iedereen wil een uitdaging. En een goed salaris.  En wij vragen specifiek om geen uitdaging. En niet per se een hoog salaris. Whatever man. Wat hebt ge staan?

Ambitieloosheid is niet hetzelfde als luiheid of onbetrokkenheid, beste kinderen, we zeggen het; wij hebben onze betrokkenheid al te veel uitgestretcht zien worden bij de dekmantel van de Litouwse maffia en De Capri Sun Club
Grappig hoe men een betrokken persoon zo ver krijgt om vijftig uur per week te werken voor een minimumbrutoloon en maaltijdcheques van twee euro... maar zo zijn wij. Wij laten ons niet doen.

Maar nu is het aan ons, en aangezien geld ons eigenlijk geen neuk kan schelen (zolang we niet op straat moeten leven en in het weekend pintjes kunnen drinken is het eigenlijk goed) wensen wij ons te lavigen aan de middelmatigheid van het gezapige 9 to 5-gegeven, waarvan we dus dachten dat het niet meer bestond, want die ontmoedigende indruk krijgt een mens wel als men de debiel hoge vereisten in de weinige vacatures leest.

Maar nu hebben we er een te pakken. Een jarenzestigjob. Wij doen heel weinig en blijven onder de radar. Wat wij doen is waarschijnlijk heel erg nutteloos en hoogstwaarschijnlijk perfect automatiseerbaar. Maar houwutstil!
Wij geven er op dit moment namelijk helemaal niet om dat wij nutteloos werk verrichten. Na de Capri Sun behandeling, is dat gevoel van leegte en existentiële crisis en shit gewoon vakantie. Heerlijk. Een luxeprobleem, heb ik altijd al willen hebben!
Vandaar dat wij ook niet facebooken of sms'en of patience spelen tijdens de werkuren. We willen de leegte beléven! Het is best fijn om een paar uur onafgebroken Exceltetris*** te spelen...
De heerlijke leegte van een oningevulde spreadsheet, het heerlijke domme van een inputjob. Doen alsof we keihard werken en onze fantasie de vrije loop laten... Uitklokken om vijf uur stipt en niet moeten anticiperen op nakende druktes en deadlines. Gewoon, naar huis gaan. En de dag erna weerkeren. Voor weer een dag vol Exceltetris.

Wie heeft ons eigenlijk wijsgemaakt dat 9 to 5 slecht was voor de creativiteit?
We vermoeden dat we het tegen morgenmiddag schijtebeu zullen zijn.
Maar tot dan verblijven wij, in alle peis en vree, uw Godt

Nog Veel Won Ton uit de Sun Wa

*een jarenzestigjob of babyboomjob is een job waarbij ieder persoon geboren na 1986 in staat is de taken van een volledige week af te werken op een halfuur en de rest van zijn uren slijt met het spelen van patience, het lezen van de krant, lanterfanten op weg naar de toiletten, sigaretpauzes neemt, etc...mensen geboren voor 1986 echter zwoegen om datzelfde werk uit te voeren, zij zijn immers ongeschoold schorem

** Mochten we ooit win for life winnen, willen we wel zo'n excuushorecazaakje of zo'n hobbycafé  uitbaten, waar het niet uitmaakt of het haalt of faalt.

**Spel dat wij ooit bedachten in de veel te traag vooruitgaande schoolse informaticalessen... het komt er op neer dat je op zoek gaat naar de bodem van de spreadsheet.

Geen opmerkingen: