Toestanden

Wij werden deze ochtend getroffen door wat een niet nader genoemde homeopathische verstrekker van medicijnachtige toestanden zou omschrijven als... griepachtige toestanden. Toestanden, zeggen wij, want ondanks het feit dat het griepseizoen toch weer welig tiert, waardoor het befaamde virus de laatste weken naarstig door de kantoormuren heeft zitten circuleren, vermoeden wij in alle eerlijkheid dat onze spierpijn, koortsigheid en zware hoofd voornamelijk gevolgen zijn van gisteravond, waar wij ons nog eens - for old time's sake-  vertoond hebben op het open podium van de Sprekende Ezels

Toegegeven, het podium blijft ons lokken. Mogelijk omdat wij vaak niet de performances te zien krijgen waar we zin in hebben en dan maar Roger-gewijs besluiten dat wat we zelf doen, we meestal beter doen,  mogelijk een diepliggender reden.. iets Freudiaans met onze ouders of zo

Wat er ook van zij, wij willen dat podium terug op, maar dat is niet vanzelfsprekend genomen het feit dat wij
A. niet grappig zijn en er voor non-comedy tegenwoordig nergens ruimte is
en
B. vast werk hebben dat veel van onze tijd en energie opslorpt waardoor wij de afgelopen jaren zo goed als géén nieuw materiaal hebben geschreven.

Zelfs dit blog, alwaar een mens toch geen serieuze investeringen in doet -per slot van rekening is het maar een blog waar je eender welke crap op kan zwieren zonder nadenken- wordt door ons maar zelden gevuld.
We zijn gewoon te moe en ons leven is te banaal.
Grappig dat dan een ziektedag ons nog eens de gelegenheid biedt om woorden te spuien aan de imaginaire lezer.

Liever dan Disneyfilms zitten kijken en kippenbouillonnetjes met tijm te drinken, mijmeren wij over de dagen dat wij nog melancholische tv-loze avonden vulden met het lezen van boeken en poëzie en het schrijven van gedichtjes en tekeningetjes maken en oprecht geloven dat wij daar goed in waren en het allemaal ergens goed voor was. En dat we naar het theater gingen aan kindertarief en dan pintjes gaan drinken en diepzinnig doen en dan ruzies maken over belangrijke onderwerpen met medediepzinnigen tot een kot in de nacht omdat we ten eerste niet echt moésten opstaan de dag nadien en ten tweede als we hadden moéten opstaan, dan konden we dat nog wel aan.

En dan vragen wij ons weleens af wat er gebeurd is.
En waarom het hebben van voltijds werk niet samengaat met cultuur.
En in principe zou het geen probleem mogen zijn, in de praktijk komen wij na een werkdag thuis met maar twee verlangens: voeding en vegetatie
En dan vragen wij ons weleens af wat er gebeurd is.

Dat dus, en niet dat we dat post-studentikoze leven vaak benijden, maar soms toch wel.
Soms lokt het artistieke bestaan en dan zijn we jaloers op de mensen die zichzelf niet zodanig bekritiseren dat ze verlamd geraken van zelftwijfel, maar er gewoon wél voor gaan
en soms zijn we dus wél jaloers op diegenen die moeten bijklussen in allerhande horecagelegenheden met de passie voor de muze in het achterhoofd.
en soms zouden wij ook wel als een heuse nachtraaf ellenlange gesprekken voeren met andere drinkers en spelers en mensen van onze soort en coke snuiven om muziek te maken en dat helemaal normaal vinden en onze eigen creaties goed genoeg vinden om andere mensen mee lastig vallen en dat helemaal niet lastigvallen noemen, want we zouden zelfs helemaal niet op de term lastigvallen komen, we zouden onze creaties een gift aan het publiek vinden en ons post-studentikoze armoedigheid een opoffering voor de kunst omdat een nine to five nu eenmaal niet samengaat met het creëren van schoonheid en dat in de shit zitten er nu eenmaal bijhoort.

We zouden onszelf dat wel willen wijsmaken.
Meestal niet, maar soms toch wel.

Maar dan roepen de debiteuren en de crediteuren ons weder tot de orde van de dag. Een jaarverslag moet opgemaakt, de kunstenaars willen hun kleine vergoeding nog en onkostennota's moeten terugbetaald. Hier en daar wacht nog een contract op een handtekening en ik sta klaar om andermans artistieke prestaties te factureren

nog veel won ton uit de sun wa