09 april 2015

Respect

Soms worden wij weleens toegejuicht omwille van het gebrek aan blad voor onze mond.
Dat is een spreekwoordelijk blad voor de mond en bij wijze van spreken ook;
Wie ons in vleselijke toestand meemaakt, weet dat wij maar een stil vogeltje zijn dat doorgaans mondeling niet veel te vertellen heeft in de grotemensenwereld, maar dat dan grotendeels compenseert in de krochten van het internet aka een blog biatch

Wij worden al weleens op de schouder geklopt omwille van dat gebrek aan virtuele blad voor onze virtuele mond.  Dat wij het nogal eens zouden durven zeggen, dat wij grappig zouden zijn, dat wij scherp zouden zijn . Whatever. er wordt eigenlijk zelden geklaagd over onze rantplantsoen. Er wordt al weleens iets geliked, in deze facebooktijden.
En ook wannneer wij onze grofheden niet louter beperken tot een beetje puberaal gespui op het internet maar ook al eens een podium betreden met wat teksten onzer hands die een mensch al eens 'poëzie' durft te noemen, krijgen wij al weleens een positieve commentaar. Negatieve commentaren hebben wij ook al gekregen, en toegegeven - ook al vinden we die kritieken niet direct al te prettig- voor de stoutmoedige kritiekgevers hebben wij altijd wel het meeste respect gehad.
Zo contrair zijn we wel, met complimenten schieten wij niet veel op, want complimenten zetten nu eenmaal niet aan tot groei.

Maar dus de positieve commentaren zijn doorgaans altijd wel in de meerderheid geweest. niet omdat wij zodanig getalenteerd zijn, dat lijkt ons niet waarschijnlijk. En al zeker niet omdat wij in ieders smaak zouden vallen. Dat lijkt ons onmogelijk. De reden voor de overvloed aan positiviteit lijkt ons dat menschen ofwel doof stom en blind zijn  aka géén referentiekader hebben ofwel zodanig veel schrik hebben om niet tof gevonden te worden dat ze botweg of zichzelf of hun medemens beliegen.

Is dat cynisme? Kan zijn, maar die cynische kijk heeft ons dan toch al wel heel veel complimenten opgebracht. haha
Los van het feit dat wij duidelijk een of ander psychisch probleem zouden hebben waardoor wij dus geen vleierijen verdragen, valt het ons ook wel op dat vele menschen ons vaak toejuichen omwille van onze grote blog/podiumbek tot op het punt dat onze grofheden zich niet louter richten tot de gemeenschappelijke vijand, aka de andere.
Op het ogenblik dat wij grof worden tegen  de mensch die net nog juichtte om onze grofheden, houdt het gejuich ineens op.  haha

Wij hebben dit al voorgehad met een singer-songwriter, een poëet, een andere poëet, eigenlijk met heel veel poëten, met een gothic-masochist, met een andere singer-songwriter, met een Vitalski-volgend vrouwmensch/singer songwriter én met een fervente Jotie t'Hooftfan. haha

Feit is dat wij een lafbek zijn, dat wij onze commentaren rustig uittypen achter een computer met niemand in de buurt om ons af te leiden, op andere gedachten te brengen. Niemand in de buurt om ons zodanig op de zenuwen te werken dat we fysiek agressief kunnen worden en met voldoende tijd en ruimte en koffie in de buurt en wikipedia en spellingscontrole om te spuien wat er echt op onze lever ligt. Dat is laf. Dat weten wij.

En naast lafheid en cynisme valt er ons nog zoveel te verwijten. Dat weten wij en wij vragen ons geregeld af waarom niemand dit dan doet. Waarom de kritiek alleen maar komt van gekwetste personen... Waarom er alleen maar sprake is van een gebrek aan respect wanneer het over iets gaat waar je zelf bij betrokken bent, maar wanneer het over iemand anders gaat is het plots 'scherp' en 'satirisch'
Waarom vragen om verkeersveiligheid alleen maar komen van ouders van overreden kinderen. Aandacht voor CVS alleen maar van patiënten met CVS

En er is geen antwoord. Ons waarom is - zoals gewoonlijk- maar 'raar'
Zoals gewoonlijk dus. Wij stellen rare eisen, wij stellen rare vragen, want wij zijn raar.  Dat zijn wij altijd al geweest
Raar.
Of voor wie ons alsnog te vriend is wij zijn speciaal of contrair
En voor wie ons te vijand is: wij zijn een aandachtshoer

Maar altijd laf en cynisch
en veel won ton uit de sun wa

Geen opmerkingen: