Dit alles trouwens zonder enige inname van nicotine (neen, zelfs niet elektronisch en niet via een verstuiver of muntjes of kauwgom of wat dan ook)
Ja hoor, lieve kinderen, zoals jullie misschien wel weten, zijn wij eind oktober opnieuw gestopt met roken.
Nu willen wij geen slapende honden wekken, maar op zich gaat dat best goed. Afgezien van de occasionele huilbui her en der maar dat ligt dan toch meer aan de stoute kunstenaars en debiele culturo dan aan de nieuwe levensstijl.
En wenen is niets slecht. Integendeel: het schijnt enorm goed voor de oogjes te zijn.
Dus laat ons maar even de zever de vrije loop laten en de ganse frustratieboel - laf als wij zijn- het blogosfeer op zwieren. Worden we altijd toch even weer een stukje lichter van en aangezien er recent nog weer naar mijn blog gevraagd kunnen we dat plebs ook weer blij maken.
Ziehier:
Aangezien wij - zoals wij al vele malen meldden- niet van het verbaal sterke type zijn
dit heeft te maken met het feit dat wij meestal eerst proberen na te denken over wat we willen zeggen in plaats van zomaar wat ongenuanceerd reactionair* gezeik uit te roepen of er alleszins zomaar mee in te stemmen
*wij hebben al geregeld ondervonden dat de gemiddelde zelfverklaarde progressieveling (alles gaande van de nep-liberale Piratenpartij-aficionado over de klassieke salonsocialist tot de botweg debiele Antifa-natiekeling) , doorgaans belachelijk behoudsgezind is.
Door deze nadenk-handicap kunnen we nooit snel genoeg reageren in pseudodiscussies om het culturele haantje de voorste te spelen in situaties en plaatsen waar de regel geldt dat wie het snelst, het luidst, zelfzekerst of alledriest is, per definitie gelijk heeft en bijgevolg de meest levenservaren persoon van het gezelschap is.
Dit levert ons geregeld frustraties op, vooral omdat de haantjes in kwestie zichzelf aangeleerd hebben om zodanig overtuigd te zijn van het eigen gelijk, dat argumentatie gewoonweg niet nodig is. Het is gewoonweg zo vanzelfsprekend voor het cultuurhaantje dat zijn/haar standpunt waar is, dat eenieder met een andere menig gewoonweg een verzuurde kloot/ een cultuurbarbaar/ een fascist/ ...of 'gewoon raar'** is
**het is niet de eerste keer dat het ons overkomt dat wanneer we vragen waarom iets zus of zo is dat we eerst een verontwaardigd smoelwerk te zien krijgen, vervolgens een aantal vage pseudoargumenten of heldere drogredeneringen op een heel verwijtende toon te horen krijgen, om vervolgens " gij zij gewoon raar/ contrair/ jaloers omda ' ik geen dikke seut zoals gij ben" te horen te krijgen...
Afijn,
wij zijn dus niet van het verbale type en doorgaans stellen wij ons niet als confrontator van een cultuurhaantje op, maar deze week zwaar onder invloed zijnde van boeken met tekeningen van lotusbloemen op de kaft, hadden wij - in een opwelling weliswaar- besloten om onszelf voor de aardigheid maar eens te overstijgen en dus al eens iets te doen waar wij doorgaans bang van zijn. In dit geval : confrontatie met een cultuurhaantje***.
***Het prachtig type haantje dat u ongetwijfeld wel kent uit diverse gesprekken over linksige thematiek, zoals daar zijn;
-"basisinkomen is lief"
-"genetisch manipuleren is niet lief "
en recent nog
"datamining is stout"
In het echte leven worden natuurlijk zoveel moeilijke woorden niet gebruikt, maar jullie snappen het idee best wel .
Waarom wij meestal zwijgend te bang zijn om de confrontator uit te hangen is aangezien dit soort gesprekken steevast volgens hetzelfde stramien verlopen;
De confrontator stelt iets in vraag wat het haantje zegt.
Het haantje kijkt verontwaardigd op, begint luider en sneller te spreken en gaat er van uit dat eenieder die niet 100% contra is, per definitie 100% pro (of omgekeerd) is en past deze veronderstelling toe tijdens het ganse gesprek dat volgt. Het haantje legt zelf niet uit waarom zijn/haar stelling juist is en vraagt zelf ook niet waarom de confrontator het er niet (volledig) mee eens is. Er wordt heel veel verondersteld. Bovendien begint op dit punt het haantje aanzienlijk luider en sneller te spreken ( nog meer)
Het haantje reageert op dingen die de confrontator nooit gezegd heeft, cherry pickt gegevens en probeert de confrontator bang te maken voor wat onderaan de glijdende helling wacht.
Elke vorm van vraagstelling of tegenwerping wordt geïnterpreteerd als propaganda voor de vijand. Zeiden we al dat het haantje sneller en luider begint te spreken?
Vervolgens verandert het uitgangspunt een aantal keren of wijzigt de context.
Wanneer de Holocaust-analogie valt, weet de confrontator dat die de discussie -op intellectueel niveau dan toch- gewonnnen heeft. Helaas zal dit door derden niet erkend worden.
Er wordt van onderwerp veranderd, soms door de confrontator zelf. Soms door het haantje. Het gaat dan meestal over het weer. Of iets van eten.
En terwijl het haantje en diens zegkippen al lang weer een nieuwe petitie te tekenen gevonden hebben, zitten wij nog steeds over het onderwerp in kwestie na te denken.
Maar het gesprek heropenen, neen, dat zullen wij niet doen. Want ofwel zijn wij dan weereens de koppige Nezel die niets kan loslaten ofwél begint heel dat stramientje opnieuw.
Maar laten we daar niet over bekakstoveren.
Per slot van rekening hebben wij als kind geleerd dat wij "met zo'n houding" nooit veel vrienden zouden maken
en dus weten wij dat wij naar boeken met lotusbloemen op de kaft getekend niet moeten luisteren
en geen risico's nemen, maar gewoon wijselijk zwijgen en lachen alleen maar IN het vuistje doen
en voorts de samenvatting van de ergernis -aangezien niemand toch voldoende om het onderwerp in kwestie geeft om er de dag na de pseudodiscussie nog steeds over na te denken- te lezen geven op een blog voor het plebs dat dat wel amusant vindt ja.
nog veel won ton uit de sun wa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten