Iedereen houdt van mij, zover is zeker...
Laatsteravond zondag finale poezie-fucking-2005 beleefd en verkozen tot de runner-up whatever. Ik had met plezier Jeroen Boone zien winnen, ware het niet dat Bernard Christiaens de prijs wegkaapte; semi-terecht. Doch alle finalisten waren wel van een fijn slag, wat van de halve finalisten dan weer niet gezegd kon worden.
Vorige vrijdag zitten schreien van ontroering omdat een der halvisten zó indrukwekkend slecht was. Geschreid tot ik op moest en daarna nog wat. Alcohol is mooi.
Tochondanksesk dat iedereen van me houdt, herinner ik mezelf eraan dat ik dringend wat aan mijn imago moet doen. . .
Daarnet in de trein twee kerels tegengekomen, een zekere Wouter en een zekeren Diederick.
Ik reconstrueer;
Diederick: He gij zijt Rita de Pita. Ik ken u van da poezieding. Wilt gij mij eens uitschelden, alstublief?
Godt: Welk poezieding? Ik doe zoveel poeziedingen
Diederick: Ja, daar op 't zuid in 't stad
Godt: Weet gij dan niet dat 't stadt met dt is? Loser!
Met appreciatie ingehaald. De mens wilde mijn tekening op zijn hand.
Van hogerhandt gegund.
Ik bén geweldig, doch dat ook Chris van Camp (I love that bitch) die me aanwees afstand te doen van mijn kunstbendig imago.
Waar in zich baadt is geen schotenvaart. Ik heb het mezelf aangedaan, kutbende is leuk.
Waarom ik nu gelukkig troef, is dat Black Books terug wordt uitgezonden. Ik wil zulkeen leven leven leven.
Maar met alle rexpect, de tijd waanzint en ik sta in En Er Is-magazine. Powizinaal geapprecieerd. Ik ben fantastisch.
Ik ben geweldig.
Internationaal zelfs. Een Aziatisch mevrouwtje sprak me van de week op de Kouter aan; " Look for Pita? Saint Pita?"
Bleek dat ze het Sint-Pietersstation zocht... missen is misselijk.
ik dan maar in appreciatie getoomd en op zoek gegaan naar de Sun Wa;
Won Ton uit de Sun Wa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten