Ik zie, ik zie, ik leef. Een visioen

Ik beleef: een lezin in het dr. Guislainmuseum

Coolste museum ooit, daar wordt tenminste zo nog eens échte hedendaagse kunst (I love Willem Van Genk) tentoongesteld ipv die conceptuele rommel van het smak die zelfs niet meer de moeite doen om er maar een 'etonne-moi' aan toe te voegen, maar gewoon de onbegrijper de bek te snoeren door onbegrepen over te kopen en ironisch te grijnzen.

fuck it.

Maar he, wat bleek? Zelfs in dat coole museum werd het voor me even onder de snotneus geveegd dat een lezing die leek interessant te worden verkloot werd doordat Fucking Gery De Smet daar aanwezig was.
De lezing ging over 'Pijn' en zou eigenlijk een debat worden, dat eigenlijk eerder een onvorderend gesprek zou zijn tussen een medicus (die was vet oke) en een kunstenaar (die dus niet)

Fuck it.

De moderator wees er overigens meerdere malen op dat die kale hipperd met trendy glasses een kunstenaar was.
Wat opvalt is: de wetenschapper (toch een discipline die door de zweverige kunstzinnigen flink neergehaald wordt, wegens te kil) wist een mooi mondje over kunst mee te praten (zee het wat bescheiden en een beetje stilletjes proberend) maar de fucking kunstenaar had geen reet te zeggen.
Noch over geneeskundig-wetenschappelijke aspecten van pijn, noch over kunstzinnige aspecten.

Afijn. Kunstzinnig was ie wel, hij deed lekker incoherent en antwoordde flink op vragen die door niemand gesteld waren geworden, maar waarbij hij wel lekker zijn kunstenaarsstatus en zijn (zelfverzonnen) kennis tentoon kon stellen.

Zélfs, en ik herhaal: zelfs, toen hem gevraagd werd te reageren op een persoonlijk tekstje van een pijnlijdend en ziek persoon, verwees hij gewoon vaaglijk naar het feit dat ie een kunstenaar was en dat het onderwerp pijn bijgevolg zijn domein niet was.

De naïeve stelling dat voor "de kindjes en ook de grote mensen in Afghanistan en Irak" pijn maar een normale alledaagsheid is, was hét toppunt van diens onvermogen om maar een halve seconde to the point te blijven, iets belangrijks te zeggen te hebben, en bovendien was het fucking neerbuigend, ironisch en een oproep tot onverschilligheid.

oproep tot onverschilligheid ja: LEES: (als pijn daar dan toch normaal is, why should we give a fuck then? Ze zijn het daar toch gewoon, die buitenlanders.. .als ze met hunne pijn maar niet naar hier komen ,want dat zijn WIJ al honderdvijftig haar al niet meer gewend)
LANG LEVE DE POSTMODERNE IRONIE. Intellect alom

Maar he, ik heb gisteren wél vat kunnen krijgen op wat er zo fout is aan hedendaagse kunst en bijgevolg ook fucking powizie.
Het is allemaal kut en Pitaliaanse gedichten zijn alles behalve vernieuwend: ze zijn net authentiek, fucking niksgewende motherfuckers. Ik ben niet controversieel en ik zal het bewijzen met een Pitaliaans manifest, dat me vannacht in een visioen voor de geest kwam

Ik heb alleen recuperatietijd nodig en groeiruimte om het zo correct mogelijk te leren verwoorden.

Mocht u bang zijn nooit nog powesie te lesie van mij, dan hebt u het mis.
Ik heb namelijk een missie.
U hoort nog van me.