Botervlieg, mijn botervlieg

Richtig... gewesen nacht poetry-anaal event in Den Hopsack in totale staat van ascocialiteit, ik moet daar echt eens aan werken... sjaais
Den Hopsack is evenwel een artistiek uiterst verantwoorde keet met borstbeeld van nonkel Ludwig naast de piano en een very inviting schaakbord in een interieur vol artistiek verantwoorde boozers.
Powizinale optredens evenwel van het doorgaans powizinaal verantwoorde genre; concept underground-anti-elitair-iedereen-mag-meedoen. Met twee hoofdacts die redelijk okée powizie schrijven maar van voordracht nog wel meer mogen leren.

Heck, wat bazelt Rita nu eigenlijk... de confituur staat immers al jaren open op tafel en daarover zal ik niet bekakstoveren.

Desillusie is een groot woord, maar moeten van een zelfingenomen, doch asociaal caliber zijn, vooreer ik me te goed zal doen aan fatsoenlijke argumenten... Luypaert en Schwerzkopf mogen er gerust zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik er per se zelf altijd bij wil zijn.

Waar het schaakbord ganse avond naar me lonkte, is meer een kwestie van al lang geen schaakspel meer voltrokken te hebben, daar niemand met me wilt spelen. De Germanen verloren altijd van me en de rest van de wereld ergert zich aan mijn strategische onkunde.

Ich bin das Mittelpunkt, me dunkt.

in alle hoedanigheid verschoon ik de dageraad met het ontwijken van bankwezen-dingen en belegginskorven om mijn astronomisch hoge saldo een beetje fatsoenlijk te beheren: ik wil zo graag een dandy zijn.
Dandyisme is trouwens de enige oplossing om mijn bestaan wat nut in te blazen; werken kan ik niet, want ik kan niets. Maar stijlvol en humoristisch ben ik zeer wel en arrogant kan ik nog wel worden. De mensen hangen nu al aan die ronde vochtige lippen van me en tja: je moet het plebs toch geven wat het wil?

Hier is het toostje dat erbij hoorde...

Won Ton!