Dat feesies niet altijd even aangenaam zijn, zal menig mens beamen, presumeer ik... dat ikzelf geen feestend scharmikkel ben, is ook niet iedereen even onbekend.
Doorgaans voel ik me volledig mezelf als ik op een begrafenis of zo ben... niet dat ik per se de duister-gekwelde ziel uit wil hangen, maar begrafenissen hoeven doorgaans niet echt van het treurig sinistere genre te zijn.
Leuke herinneringen ophalen in een niet te pandemonisch getormenteerde ruimte met redelijk goedgezette koffie erbij, vind ik doorgaans wel aangenaam. Het hoeft allemaal zo treurig niet te zijn...zeker niet als het om het overlijden van oudjes gaat. Men hoeft geen doorgewinterd cynicus te zijn om te accepteren dat in bepaalde gevallen doodgaan nu eenmaal leuker is... om de memories aan de mens zoet te houden en niet vol leed te krijgen.
Nu genoeg over begrafenissen geluld, ik had het immers over het feit dat ik me doorgaans niet zo op mijn gemak voel op feestjes... de muziek staat me altijd te luid, wijl de mensen desondanks tóch willen communiceren (waar ik me ook niet zo bij op m'n gemak voel) en gans de avond vragen in je oren brullen over afkomst, studies, interesses, fishcake.
Als men onder de te luide muziek dan ook nog es grote hits uit de jaren negentig, in remix, verstaat, dan begrijpt u wel mijn irritatie op feestjes, die me veel te snel naar de bar stuurt.
Ach hoe zalig is de blonde god (niet Godt) die naar de naam Stella luistert. Mijn lieve ster, mijn stralend geluk. Mijn glas plezier dat ruikt naar meer. Stella lief stuurde me zelfs de dansvloer op, waar ik pogo-de op 'follow the leader, leader, leader' en hierbij zelfs met vreemde blikken onthaald werd.
Die menopauzischer wijven hadden nog nooit van de gesluierde hypnopogo gehoord, laat staan dat je op zulke muzyteiten pogoot.
Doch gauw kreeg ik gezelschap in mijn vermoeiende, doch uiterst cool gedans, wijl de DJ (Eddy) de tonen van een mix van meerdere liedjes van 'Grease' tegelijkertijd inzette. Summerlightnin' greased me more of zoiets. Dit was het moment voor mijn ultieme danstalenten uit te halen: een fysiek-mentale combinatie van chachacha, headbangen én breakdance (het genre waarbij u zwemt over de vloer weet je wel)
Ach, een mens moet zichzelf kunnen relativeren, nietwaar?
Ook al is die mens dan ook een genie... bij tijd en wijle kunnen we wel wat drank gebruiken om ons intellectueel op gelijke hoogte te stellen met het -I want to be a machoman- plebs...
Het was me -desondanks- een uiterste genoegdoening om iets na nachtelijke noene de poten richting huize Dogmatown te gooien. Yeah!
De avond kon niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten