Wachten op het verlossende gepiep van de wasmachine

 25 maart 2023

Het is dus de bedoeling dat ik terug ga schrijven. Het is me aangeraden dit opnieuw op te pakken om terug in contact te komen met mijn authentieke zelf. Dat is iets therapeutisch. Ik heb me voorgenomen om via ongecensureerde braindumps* terug het schrijven in de vingers te krijgen.

Ik denk dat het altijd wel mijn bedoeling is geweest om te schrijven.

Ik kan me goed herinneren dat ik als kind al schrijver wilde worden. Van zodra ik meer kon lezen dan Jan Pet Pop Vis, en er een wereld van woorden voor me open ging waarin ik veiligheid en troost kon vinden, wilde ik zelf aan die wereld meebouwen.

Op dit moment draait de wasmachine aan haar laatste spin-cyclus, ik heb net op de display gezien dat ik nog een kleine twintig minuten heb vooraleer een scherpe piep het einde van de was aankondigt. Ik heb nog iets minder dan twintig minuten om mijn eerste braindump te vervolledigen en ik schrijf over schrijven. Ik hou niet van schrijven over schrijven. Toen ik in 2011 mijn studie stopte, was ik ervan overtuigd dat ik helemaal niets te vertellen had. Ik kon de mooie wereld van verhalen en moeilijke woorden niet uitbreiden. Ik had niets meegemaakt, vond ik. Ik kende de echte wereld niet, dus ik kon ook niets vertellen in de fictieve wereld. Ik had niets meegemaakt.

Ik ben toen beginnen werken in de normale wereld. Een normale job met een normale dagindeling. Een bescheiden loon, maar voor een starter normaal. Normaal doen, dat heb ik toen geambieerd. Ergens in vredesnaam toe behoren. Iets bijdragen. Ergens in vredesnaam goed in worden. Iets bijdragen aan de normale wereld dan maar. Ik heb in een winkel gewerkt, maar bijdragen aan de consumptiemaatschappij gaf me niet het gevoel dat ik bijdroeg aan een betere normale wereld. Ik heb in accountancy gewerkt in een slappe poging een of andere powervrouw te worden. Ik zou een titel bij het IAB behalen en een carrière hebben. Normaal. Niet bijdragen aan een betere wereld, maar wel beter betaald worden. Normale ambities.

Ik ben niet goed in normaal en ik heb geleerd dat ik ook niet ambitieus ben en dat je dat op een sollicitatiegesprek maar beter verzwijgt. Geen ambitie wordt geïnterpreteerd als lui.

Ik heb mezelf terug een beetje herontdekt toen ik in de culturele sector de boekhouding deed. Naast een accountant ben ik slordig. Naast een kunstenaar een pietje precies. Ik ben altijd maar het contrast met wie ik naast mij heb staan. Ik ben altijd net niet. Wat ik aan mezelf herontdekte, maakte mij bang, dus liep ik daar ook weg. Dan maar een alternatief boekhoudkantoor, de dierentuin en in een vlaag van zinsverbijstering bij Stad Antwerpen gaan werken. En dan de Roma. Ik ben geen boekhouder en ik ben niet vlot in de omgang. Ik blijf maar jobhoppen in een wanhopige poging een thuis buiten thuis te vinden.

Ik hoor nog steeds het zwaaien van de wasmachine en betrap mezelf er op dat ik aan het wachten tot de piep me verlost van deze awkward aanvoelende maar zelfopgelegde schrijfoefening. Ik voel dat ik de oefening mis. Ik denk dat ik niets te vertellen heb.

Ik heb nog tien minuten om te braindumpen. Wanneer ik mezelf lui vind, begin ik te poetsen, dus mijn huis is meestal redelijk schoon. Ik vind mezelf vaak lui, maar eigenlijk ben ik bang. Ik ben niet lui wanneer ik schoonmaak. Ik ben niet lui wanneer ik help. Ik ben niet lui wanneer ik jaarverslagen en ratio-analyses maak.  Maar wanneer ik wil schrijven en lezen, dansen en pianospelen ben ik lui. Alleen de dromen die ik als kind had lijken mij als volwassene nu lui te maken. Ik ben niet lui, ik ben bang.  En ik ga de was ophangen. 

* In een braindump ga je in een voorafbesloten tijdspanne voor je uit zitten schrijven/ typen (ik heb snel kramp in mijn vingers) Ik heb mezelf de tijd gegeven tot de wasmachine gedaan heeft.