Dat ik maar eens moest ophouden met me te verschuilen achter een stoer imago. Dat er dan plaats zou komen voor de grote schoonheid die diep in mij verscholen zat.
Ik concludeerde dat het een oppervlakkige opmerking was geweest en ook volkomen onterecht. Dat de persoon die de opmerking gaf, zich liet verblinden door mijn zwarte kleren. Ik was niet stoer; ik was ontroostbaar.
Het was niet de eerste keer dat mijn verdriet zich liet lezen als stoer. Ik begreep dat niet. Ik begreep niet waarom mensen zich lieten kwetsen door mijn woorden. Het waren toch maar woorden. Mijn waardeloze woorden. Mijn laffe uitlaatklep voor de voortdurende ergernis die ik niet wilde voelen, die ik niet mocht voelen. Waarom kwam mijn verdriet er niet uit op een idyllische wijze, op z'n minst sociaal aanvaardbaar?
Iets met bloemen en wolken en tranen en zo.
Veel tranen die maar niet vloeiden. Er was alleen maar ergernis en woorden. Woorden over hoeren en losers. Vuilnis en kapotte batterijen. Ik heb ooit iemand vergeleken met een kapotte batterij. Ik heb mensen kut genoemd, hermetisch en kut en lelijk en dom en neukbaar materiaal. Omdat dat op dat moment logisch leek. Woorden die de ene deed lachen en de ander deed steigeren. Maar aan het eind van de dag waardeloos. Zinloos. Niet bijgedragen, het waren maar woorden. Van mij. Waardeloos.
Het is grappig hoe een laag zelfbeeld zichzelf in stand houdt. Ik haat mijzelf dus iedereen moet mij ook haten want zo is het logisch. En als ze mij niet haten, is er iets niet in de haak. Dus herstel ik eigenhandig de orde der dingen. Ik maak het lelijk en waardeloos. En omdat ik het lelijk en waardeloos maak, haat ik mezelf. En dus moet iedereen mij ook haten om het cirkeltje logisch te maken.
Ik deed het niet eens expres. Ik had het niet door. Mijn verdriet was niet idyllisch met bloemen en wolken en tranen en zo. Maar het was verdriet. Het is vermoeiend leven in voortdurende ergernis want je wilt het niet voelen. Je voelt teveel om beleefd te kunnen blijven. Er is lawaai, er doet iets pijn. Het stinkt hier en de deurklink plakt. Alles is overal. Het is teveel. Ik voel teveel om vriendelijk te kunnen blijven. Het is een waardeloos excuus om onbeschoft te zijn.
Niemand verdient andermans ontroostbaarheid en al helemaal niet de mijne.
De plaat een keer afspelen is zelden voldoende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten