Hopelijk doet het toetsenbord vandaag niet zo lastig als afgelopen woensdag.

Toen ik vorige week voor het eerst sinds 2017 terug iets op dit blog postte, was dat zeker niet het beste dat ik ooit al geschreven had, maar het was wel de blogpost waar ik het meest fier op was. Omdat ik voor het eerst in alle naaktheid over mijn schroom heen kwam om voor mijn dromen uit te komen. Geen bravoure, geen pose, geen Pain In The Ass. Gewoon eerlijk durven zijn. Durven toegeven dat ik wil schrijven. Dat het geen optie is, maar dat het moet. En dat ik daarover onzeker ben. Onzekerheid is ook iets dat ik ook nooit eerder durven toegeven. Toen ik afgelopen najaar een psychodiagnostisch onderzoek liet uitvoeren, hoopte ik op iets “echter” dan een laag zelfbeeld. Een heuse diagnose, een officiële reden om te zijn wie ik ben. Een excuus om me te voelen en me te gedragen zoals ik deed.  Er kwam niets officieels uit. Ik had nu ook op papier een extreem laag zelfbeeld en dat stelde me teleur, want was dat nu hetgeen dat voor zoveel leed zorgde? Kon mijn eigen pijn en de pijn die ik anderen bezorgde met mijn afstand-creërende gedrag vol passief - én actief agressieve opmerkingen te wijten zijn aan alleen maar een laag zelfbeeld?  Het was niet spectaculair genoeg. Het leek niet te passen bij de grootte van mijn pijn. Een laag zelfbeeld was iets banaals, iets waarover je in de Flair leest of zo. 

Ik weet inmiddels dat het gebrek aan een officieel excuus om me slecht te voelen, niets afdoet aan hoe slecht ik me soms kan voelen.Ik leer daar milder in te zijn en mezelf niet te verwijten dat ik last heb van waar ik last van heb.  Het aanhoudende schuldgevoel, het opgejaagde, het veel te snel geïrriteerd geraken. Mezelf voortdurend een last voelen zijn en de alles lamleggende angst. Ik ben bang om te falen en ik ben bang om te slagen. Ik schiet mezelf in de voet en ik hou mensen op afstand omdat ik bang ben voor verlies. Toegeven dat je droomt en dus ook nachtmerries hebt, is angstaanjagend kwetsbaar. Ik ben angstaanjagend kwetsbaar.  Ik droom van iets dat moeilijk is.  Ik wil niet langer mensen op afstand houden, want ook vanop afstand doet elk verlies onmetelijk veel pijn, dus waar zit het voordeel? 

Ik wil ten volle het risico lopen om mensen te verliezen.